"Będąc młodą lekarką na rubieży..."


I już mamy maj!:) Czas gna jak szalony, a pisząca te słowa w pracy spędza ostatnio tyle czasu, że aż nieprzyzwoicie o tym mówić. Ale... to sprawia jej radość. Jest potrzebna. Robi coś. Robi dużo. Pomaga. Uczy się. I szyje:) 
Codzienna moja działalność na SORze przynosi także wiele zabawnych historii. Dwa tygodnie temu walczyłam sam na sam z panem, którego promile we krwi przekraczały 3. Delikwent został przywieziony przez Pogotowie Ratunkowe (czego za bardzo nie pamiętał..) i miał rozbitą głowę. Gdy już udało mi się ją zszyć (pan był dość hiperkinetyczny...;P), zażądał ode mnie "katany" i chciał iść do domu. Uświadomiłam go, iż jego "katany" nie posiadam, że przywiozło go PR i że powinien zostać na obserwacji. Po serii słów uważanych za nieprzyzwoite, powiedział: "Z całym szacunkiem, pani doktor, ale pani upadła na głowę!" Komizm sytuacji był znaczny, jako że to właśnie ów pacjent był upadł na łepetynę i był łaskaw ją sobie rozwalić;) Następnie zaczął szaleć na korytarzu, biegając z krzesłem za koleżanką małżonką swoją osobistą, a ja próbowałam go spacyfikować. W końcu pan na własne żądanie wypisał się z oddziału, ku mojej wielkiej uciesze, jako że posiłków żadnych nie posiadałam. Posiłki rozpierzchły się po szpitalu z innymi pacjentami. Historia wesoła, lecz dopiero z perspektywy czasu. 

                            Z warszawskiej galerii Andrzeja Mleczki :)

Kolejna anegdota dotyczyła pewnej starszej pani, która wszedłszy do izby przyjęć, skierowała swe kroki do mnie. Zapytałam w czym mogę pomóc i co się stało. Rozejrzała się wokoło, stwierdziła że jestem jedynym lekarzem, jej oczy zrobiły się okrągłe jak 5 zł i cokolwiek przerażone i niepewne. Wyszeptała: "Ojejjjj... pani doktor taka młoda...."

Mam też dużo przemyśleń. Chyba za dużo. Głowa aż boli. Moja w tej chwili dosłownie daje się we znaki, w trakcie walki z podłym wirusem załapanym od jakiegoś dziecka w szpitalu. Weekend majowy miał być odpoczynkiem, radością z wiosny, ze świeżego powietrza, ze słońca, a jest jakiś taki szarobury, jam wykończona i figa z makiem wyszła. Co prawda jeszcze dwa dni, więc nie przesądzajmy:) Dobrze, że udało mi się w zeszłym tygodniu wybrać na małą wyprawę rowerową, która po balowaniu na weselu była balsamem dla zmysłów:) I przy okazji też kilka zdjęć nadchodzącej wiosny udało mi się zrobić:) 

Moje kulinaria z racji braku czasu leżą i kwiczą. Bardzo intensywna pora teraz, wszelka działalność schodzi na plan dalszy.

Zamiast przepisów - coś dla oka :) 
















































A na koniec moje drzewo. Moja inspiracja. Mój powiernik sekretów, radości i kłopotów. Zawsze mam je przed sobą. Wyglądam przez okno i jest. Niezmiennie stałe, zmieniające tylko szatę.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty